Όλα τα Ψάχνω

Ξύλα κάυσης

Τα πιο συνηθισμένα στην Ελλάδα κατάλληλα για καυσόξυλα είναι η δρυς, η ελιά και η οξιά. Γενικά στην κυρίως καύση χρησιμοποιούμε σκληρά ξύλα δηλαδή πλατύφυλλα που έχουν μεγάλο βάρος, είναι πυκνά και καίγονται με ήρεμη και μακριά φλόγα. Προτιμήστε το ξύλο της δρυός που δίνει ωραία φλόγα, και έχει μεγάλη διάρκεια καύσης. Διαλέξτε τα καυσόξυλα και τα προμηθευτήτε τα έγκαιρα, ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο ξερά. Τα καλύτερα καυσόξυλα είναι αυτά που έχουν αποθηκευτεί για πάνω από δύο χρόνια και έχουν ξεραθέί εντελώς. Τα ξύλα πρέπει να αποθηκεύονται σε στεγασμένο, καλά αεριζόμενο χώρο και η υγρασία τους πρέπει να είναι κάτω από 15%. Η φωτιά στο τζάκι εξαρτάται από το μέγεθος των καυσόξυλων και από την υγρασία τους.

Προσάναμα

Σαν προσάναμμα στα αρχικά στάδια της καύσης χρησιμοποιήστε μαλακά ξύλα δηλαδή ξύλα από κωνοφόρα δέντρα όπως πεύκο, έλατο ή ερυθρελάτη που ανάβουν εύκολα και δίνουν φλόγα γρήγορα. Αυτά τα ξύλα με μικρή πυκνότητα, περιέχουν μεγάλο ποσοστό κενών χώρων (οπότε και οξυγόνο), και έτσι καίγονται ευκολότερα από τα ξύλα μεγάλης πυκνότητας. Στο εύκολο σε αυτά τα ξύλα άναμα βοηθάει πολύ και η ύπαρξη της ρητίνης που ειναι εξαιρετικά εύφλεκτη. Τα ξύλα αυτά οστόσο έχουν το μειονέκτημα ότι μπορεί να «σκάνε». Γι αυτό μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για προσάναμμα χαρτιά ή λεπτά κλαδιά που τοποθετούνται ανάμεσα στα ξύλα ή και πλακέτες προσανάμματος που υπάρχουν στο εμπόριο. Το «δαδοποιημένο ξύλο» (δαδί), είναι ξύλο με υπέρμετρα υψηλή συγκέντρωση ρετσινιού και χρησιμοποήται για προσάναμμα.

Ποια είδη ξύλου σκάνε

Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί τα καυσόξυλα να «σκάνε», να προκαλούν ένα δυνατό κρότο και κομμάτια τους να πετάγονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα ξύλα που «σκάνε» είναι κυρίως ορισμένα κωνοφόρα είδη εξαιτίας της δομής τους. Τέτοια είδη ξύλων, είναι ο κέδρος (cedrus), ό αρκέϋθους (juniperus), ο λάρικας, ο ερυθρελάτης, και η καστανιά.

Γιατί «σκάνε» κάποια ξύλα όταν καίγονται

Τα καυσόξυλα μπορεί να μην τελείως ξερά ή μπορεί να έχουν «νοτίσει». Έτσι, όταν αυξάνεται η θερμοκρασία κατά τη διάρκεια της καύσης, η υγρασία που περιέχουν μετατρέπεται σε «αέρια» που δημιουργούνται στο εσωτερικό τους. Αυτά τα αέρια επειδή δεν μπορούν να διαφύγουν ομαλά εκτονώνονται και προκαλούν αυτές τις «εκρήξεις» που συνοδεύονται και από ένα χαρακτηριστικό τρίξιμο. Επίσης οι οπές επικοινωνίας των κυττάρων του ξύλου (που ονομάζονται «βοθρία») μπορεί να είναι φραγμένες και να εγκλωβίζουν αέρια που επίσης εκτονώνονται προκαλόντας «εκρήξεις» όταν καίγονται. Μπορεί ακόμα, στα είδη ξύλων κέδρου, η υπερθέρμανση ορισμένων πτητικών εκχυλισμάτων που περιέχουν να προκαλέσουν «εκρήξεις» ενώ «εκρήξεις» μπορεί να προκαλέσει και η παραγόμενη αέρια αιθανόλη μέσα στα καυσόξυλα που καίγονται.